Halloos! Daar ben ik weer met een verhaaltje, voordat de grote vakantie aanbreekt. Iedereen is hier zijn activiteiten aan het afronden om hopelijk voor de feestdagen klaar te zijn. 20 december is het offerfeest, dan slachten de moslims een schaap. De schapen staan hier dus al als kerstbomen langs de kant van de weg uitgestald. Vorige week zijn we met het team in een dorp verderop geweest, waar we allemaal sliepen in een soort vakantiehuisje met zo’n leuk rieten dak. Van woensdag tot zaterdag hebben we heel hard alle activiteiten geëvalueerd. Vrijdag zijn we zelfs tot twaalf uur ’s nachts doorgegaan! Gelukkig waren er ook biertjes te krijgen om af en toe lekker te ontspannen van het zware vergaderen.
Maandag was de grote dag: de aankomst van de Woutermans. Samen met Clothilde en Awa, twee van mijn huisgenootjes, gingen we hem ophalen op het vliegveld. Hij had een uurtje vertraging dus kwam oom een uur of twaalf ’s avonds aan. Tussen een grote zwarte schare was ik makkelijk te herkennen. Thuis was speciaal voor de gelegenheid Cola, Fanta en Sprite ingeslagen en konden we eindelijk eten, op z’n senegalees natuurlijk, een heuse belevenis voor Wouter. Dinsdag zijn we de stad in geweest, ik dacht: we gaan eens lekker shoppen op de markt. Dat was helaas wat minder makkelijk dan gedacht, na 5 minuten waren we door zoveel Senegalezen aangeklampt en achtervolgd dat we helemaal gek werden en de drukte maar zijn ontvlucht, om rustig bij Ali Baba te gaan lunchen. De volgende dag zijn we gaan werken, voor Wouter een hele openbaring, hij heeft kennis kunnen maken met het Senegalese arbeidsethos. Je moet hier inderdaad jezelf ’s avonds niet de vraag stellen wat je die dag hebt gepresteerd, het antwoord is namelijk 4 van de 5 dagen in de week: NIKS. Je hersens passen zich ook aan aan het werktempo, die gaan gewoon een stukje langzamer draaien. Maar toch hebben we deze dagen een beetje kunnen babbelen over mijn project, inmiddels weer een nieuwe omdat de andere 2 niet haalbaar bleken te zijn. Ik ga nu een toeristische reis opzetten voor Nederlanders naar Senegal, in samenwerking met de kind- en jongerenarbeiders hier, zodat zij wat inkomsten hebben om hun activiteiten te organiseren. Het wordt dus een rondreis met veel contact met de locals, echt gericht op het leren kennen van de Senegalese cultuur, en het ontdekken van het land. Om alvast in de stemming van het project te komen, gaan we zelf de komende weken ook even de toerist uithangen. Het eerste hotelletje is al geboekt, zaterdag zakken we een stukje naar beneden naar een dorpje aan de kust, waar we tot maandag blijven, om vervolgens naar de Casamance, helemaal in het zuiden van Senegal te gaan. De 26ste zijn we weer terug in Dakar om de 27ste pa, ma en Gerlinde met open (gebruinde) armen te kunnen ontvangen. We gaan dus even lekker van het Afrikaanse zonnetje genieten en voor het eerst kerst op het strand vieren. We zouden zelfs kunnen bbq-en in plaats van gourmetten… Jullie allemaal een fijne vakantie en goede feestdagen! Toedels!
donderdag 13 december 2007
woensdag 21 november 2007
Hallo allemaal! How’s life daarboven? Hier in het zonnige zuiden alles ok. 5 dagen in de week wordt er ‘hard’ gewerkt, in het weekend is er tijd voor vertier.
Mijn scriptievoorstel is inmiddels tot mijn grote vreugde goedgekeurd. Nu moet ik alleen nog zo’n opneemapparaat scoren, dan kan ik hier beginnen met mijn serie interviews voor mijn scriptie. Ik ga hier Senegalezen interviewen die samenwerken met partners in Nederland. Eenmaal terug in Nederland doe ik het omgekeerde, waardoor ik dus een leuk beeld krijg van het beeld wat de één van de ander heeft, wat er mis gaat in de communicatie door cultuurverschillen en meer van dat soort grappen. Verder heb ik 2 voorstellen geschreven voor projecten, die tot nu toe redelijk enthousiast ontvangen worden. Ik hoop dat we ze binnenkort met het team kunnen bespreken, jaja alles wordt hier met iedereen erbij besproken, eigenlijk een soort poldermodel maar dan op z’n Senegalees. Even heel kort de projecten: project nummer 1 is gericht op financiële autonomie van de organisatie van kind- en jongerenarbeiders in Dakar, zodat ze zelf hun activiteiten kunnen financieren, en wel door het oprichten van een bedrijfje waarvan de winst naar de organisatie gaat. (internetcafé, herberg, kledingwinkel of iets dergelijks.) Project nummer 2 gaat over kredieten voor de kind-en jongerenarbeiders, zodat ze hun handeltje kunnen beginnen en zelf geld verdienen (dus niet voor de organisatie). Het zou natuurlijk fantastisch zijn als er daadwerkelijk iets van de grond komt tijdens mijn stage hier, maar om teleurstelling te voorkomen heb ik niet al te hoge verwachtingen J.
In het weekend heb ik natuurlijk ook niet stilgezeten, stilzitten kan ik namelijk al elke avond op het matje, dus zodra ik de hort op kan doe ik dat ook. Ik heb vorige week zaterdag pannenkoeken gebakken voor de hele family en appelmoes gekookt. Nu denk je natuurlijk: kan je niks beters maken? Nou ik zou het wel willen maar het enige recept wat ik kan bedenken met aardappels, uien en wortels (de producten die je vindt op de markt) is hutspot, sowieso niet te bikken, en al helemaal niet als het 30 graden is! Verder ben ik naar een concert geweest van wat katholieke koren, om vervolgens om een uur of 02.30 ’s nachts weer thuis te komen. Het was een dolle boel. Vorige week zondag was er een soort feest bij ons thuis, een halve familiereünie. Er werd veel gegeten, volgestouwde kip met knoflook, uien, pepers, ja het was errug lekker. Afgelopen zaterdag ben ik naar het eiland Gorée geweest, dat ligt voor de kust van Dakar. Het is een eiland van 300 bij 900 meter, echt een dorpje, waar vroeger alle slaven verzameld werden om ze daarna op de boot te zetten naar Amerika. In het museum werd verteld wat onder andere de Nederlanders daar hebben uitgevreten. Mannen onder de 60 kilo werden in een aparte cel geplaatst en vetgemest, de zieken werden in de zee gegooid omdat ze bang waren voor epidemieën. Zondag heb ik de protestante kerk van Dakar maar eens verkend. Het was een klein kerkje met een groot koor en een schreeuwende dominee. Dat is eigenlijk alles wat ik er over te zeggen heb.
Verder gaat alles hier gewoon zn gangetje. Af en toe leer ik weer eens wat over de Senegalese cultuur die me blijft verrassen. Zo knijpen moeders hun dochters in hun beginnende borstjes als ze ongehoorzaam zijn. Ook zussen mogen dit doen. Aangezien dit een nogal pijnlijk verhaal is, is het daarna snel afgelopen met de puberstreken. Sowieso houden de Senegalezen wel van wat huiselijk geweld. Het buurmeisje krijgt ook regelmatig een pak slaag, en dan heeft ze nog mazzel dat er geen stok aan te pas komt, want dat gebeurt ook in veel families en op school trouwens ook.
Goed ik ga jullie weer groeten, misschien is het een schrale troost voor jullie dat het hier trouwens ook wat frisser wordt. Soms is het ’s morgens vroeg maar 25 graden …
Rollatorrrrrrrrrrrrr!
Mijn scriptievoorstel is inmiddels tot mijn grote vreugde goedgekeurd. Nu moet ik alleen nog zo’n opneemapparaat scoren, dan kan ik hier beginnen met mijn serie interviews voor mijn scriptie. Ik ga hier Senegalezen interviewen die samenwerken met partners in Nederland. Eenmaal terug in Nederland doe ik het omgekeerde, waardoor ik dus een leuk beeld krijg van het beeld wat de één van de ander heeft, wat er mis gaat in de communicatie door cultuurverschillen en meer van dat soort grappen. Verder heb ik 2 voorstellen geschreven voor projecten, die tot nu toe redelijk enthousiast ontvangen worden. Ik hoop dat we ze binnenkort met het team kunnen bespreken, jaja alles wordt hier met iedereen erbij besproken, eigenlijk een soort poldermodel maar dan op z’n Senegalees. Even heel kort de projecten: project nummer 1 is gericht op financiële autonomie van de organisatie van kind- en jongerenarbeiders in Dakar, zodat ze zelf hun activiteiten kunnen financieren, en wel door het oprichten van een bedrijfje waarvan de winst naar de organisatie gaat. (internetcafé, herberg, kledingwinkel of iets dergelijks.) Project nummer 2 gaat over kredieten voor de kind-en jongerenarbeiders, zodat ze hun handeltje kunnen beginnen en zelf geld verdienen (dus niet voor de organisatie). Het zou natuurlijk fantastisch zijn als er daadwerkelijk iets van de grond komt tijdens mijn stage hier, maar om teleurstelling te voorkomen heb ik niet al te hoge verwachtingen J.
In het weekend heb ik natuurlijk ook niet stilgezeten, stilzitten kan ik namelijk al elke avond op het matje, dus zodra ik de hort op kan doe ik dat ook. Ik heb vorige week zaterdag pannenkoeken gebakken voor de hele family en appelmoes gekookt. Nu denk je natuurlijk: kan je niks beters maken? Nou ik zou het wel willen maar het enige recept wat ik kan bedenken met aardappels, uien en wortels (de producten die je vindt op de markt) is hutspot, sowieso niet te bikken, en al helemaal niet als het 30 graden is! Verder ben ik naar een concert geweest van wat katholieke koren, om vervolgens om een uur of 02.30 ’s nachts weer thuis te komen. Het was een dolle boel. Vorige week zondag was er een soort feest bij ons thuis, een halve familiereünie. Er werd veel gegeten, volgestouwde kip met knoflook, uien, pepers, ja het was errug lekker. Afgelopen zaterdag ben ik naar het eiland Gorée geweest, dat ligt voor de kust van Dakar. Het is een eiland van 300 bij 900 meter, echt een dorpje, waar vroeger alle slaven verzameld werden om ze daarna op de boot te zetten naar Amerika. In het museum werd verteld wat onder andere de Nederlanders daar hebben uitgevreten. Mannen onder de 60 kilo werden in een aparte cel geplaatst en vetgemest, de zieken werden in de zee gegooid omdat ze bang waren voor epidemieën. Zondag heb ik de protestante kerk van Dakar maar eens verkend. Het was een klein kerkje met een groot koor en een schreeuwende dominee. Dat is eigenlijk alles wat ik er over te zeggen heb.
Verder gaat alles hier gewoon zn gangetje. Af en toe leer ik weer eens wat over de Senegalese cultuur die me blijft verrassen. Zo knijpen moeders hun dochters in hun beginnende borstjes als ze ongehoorzaam zijn. Ook zussen mogen dit doen. Aangezien dit een nogal pijnlijk verhaal is, is het daarna snel afgelopen met de puberstreken. Sowieso houden de Senegalezen wel van wat huiselijk geweld. Het buurmeisje krijgt ook regelmatig een pak slaag, en dan heeft ze nog mazzel dat er geen stok aan te pas komt, want dat gebeurt ook in veel families en op school trouwens ook.
Goed ik ga jullie weer groeten, misschien is het een schrale troost voor jullie dat het hier trouwens ook wat frisser wordt. Soms is het ’s morgens vroeg maar 25 graden …
Rollatorrrrrrrrrrrrr!
maandag 5 november 2007
Zozo, alweer 2 weekjes voorbij sinds de laatste update hierzo. De tijd vliegt! Ik heb me de afgelopen tijd weer goed vermaakt en van alles gedaan. Maandag de 22e ging ik naar de gevangenis waar we met de jongens hebben gezongen en zelfs gedanst! Met één djembé kunnen ze hier een feestje bouwen en het was echt mooi om te zien dat de jongens daar ook helemaal los kwamen, en voor het eerst sinds waarschijnlijk lange tijd weer eens plezier konden maken. Dinsdag de 23ste ging ik weer mee naar het terrein met de straatkinderen. Ik mocht weer doktersassistente spelen, maar dit keer werd er eentje met naald en draad gehecht! Het bloed gutste eruit en ik zat er naast te kijken hoe een kerel van 17 jaar keihard zat te krijsen en te huilen van de pijn. Volgens de ‘dokter’ stelde hij zich maar aan en was hij vooral in paniek omdat hij drugs had gebruikt. Ik heb besloten het terrein voorlopig maar even voor gezien te houden,het meest nuttige wat ik daar kan doen, naast watjes en pleisters aangeven, is praten met die jongens, maar aangezien ze geen Frans spreken is dat een beetje lastig.
Van zondag tot woensdag ben ik bij een bijeenkomst geweest van de kind-en jongerenarbeiders. De bijeenkomst was in Kolda, 800 km rijden, door Gambia, over de Gambiarivier, 8 keer uitstappen voor paspoortcontroles, en heel veel grote gaten in de weg. Het was een beetje als het spookhuis, dat je met zo n karretje keihard ergens op af gaat maar dan ineens een hele scherpe bocht naar links of naar rechts maakt. Maar goed het reisje was een mooi avontuur, we waren met 7 meiden uit Dakar, we logeerden in een soort herberg en hebben 2 dagen flink vergaderd. In totaal waren er denk ik zo’n 60 man, allemaal afgevaardigden van de kind- en jongerenarbeiders uit de verschillende steden. Wel vet om te zien, de oudst aanwezige was denk ik een jaar of 23, de jongste 12 jaar en ze vergaderen alsof ze al jaren niks anders doen. Kinderen van 12 geven zonder voorbereiding even een presentatie, en dan ook echt één waarbij ik vol schaamte terugdenk aan mijn spreekbeurten van toen ik 12 was J.
Donderdag was ik vrij, het was namelijk Allerheiligen, dus ik ben met een collega naar een voetbalwedstrijd geweest. Wat een dolle boel, ondanks het karige zandveld en de schrale tribune was de sfeer fantastisch, alle supporters gingen uit hun pannetje. Zaterdag ben ik met Emilie en 2 vrienden van haar op stap geweest, naar een heuvel met een vuurtoren waar we een mooi uitzicht hadden over de kust en de stad, en daarna naar île de Ngor, een eilandje voor de kust met een superchillie strand, waar een heuse pelikaan rondliep! We hebben de oversteek gemaakt met een piroque, zo’n boot waarmee de Senegalezen ook naar Spanje proberen te vluchten. Voor wie een beeld wil krijgen van de stad hier, kijk het programma eens met Katja Schuurman op http://www.llink.nl/Return-to-Sender.1561.0.html (selecteer in archief afl senegal). Ik heb het hier gekeken met een collega, die ook wel vond dat het een goed beeld gaf van het leven hier in Senegal. Het is wel shocking om overdag lekker op het strand te liggen hier als je weet dat elke nacht een flink aantal jongeren wacht op een bootje om de grote oversteek te maken naar Europa.
Goed, ik ga maar weer eens aan het werk hier, en hopen dat de stroom het een beetje vol houdt. De eerste twee stroomstoringen van de dag hebben we al weer gehad. Hee de groeten en sterkte met de koude herfst daar!
Van zondag tot woensdag ben ik bij een bijeenkomst geweest van de kind-en jongerenarbeiders. De bijeenkomst was in Kolda, 800 km rijden, door Gambia, over de Gambiarivier, 8 keer uitstappen voor paspoortcontroles, en heel veel grote gaten in de weg. Het was een beetje als het spookhuis, dat je met zo n karretje keihard ergens op af gaat maar dan ineens een hele scherpe bocht naar links of naar rechts maakt. Maar goed het reisje was een mooi avontuur, we waren met 7 meiden uit Dakar, we logeerden in een soort herberg en hebben 2 dagen flink vergaderd. In totaal waren er denk ik zo’n 60 man, allemaal afgevaardigden van de kind- en jongerenarbeiders uit de verschillende steden. Wel vet om te zien, de oudst aanwezige was denk ik een jaar of 23, de jongste 12 jaar en ze vergaderen alsof ze al jaren niks anders doen. Kinderen van 12 geven zonder voorbereiding even een presentatie, en dan ook echt één waarbij ik vol schaamte terugdenk aan mijn spreekbeurten van toen ik 12 was J.
Donderdag was ik vrij, het was namelijk Allerheiligen, dus ik ben met een collega naar een voetbalwedstrijd geweest. Wat een dolle boel, ondanks het karige zandveld en de schrale tribune was de sfeer fantastisch, alle supporters gingen uit hun pannetje. Zaterdag ben ik met Emilie en 2 vrienden van haar op stap geweest, naar een heuvel met een vuurtoren waar we een mooi uitzicht hadden over de kust en de stad, en daarna naar île de Ngor, een eilandje voor de kust met een superchillie strand, waar een heuse pelikaan rondliep! We hebben de oversteek gemaakt met een piroque, zo’n boot waarmee de Senegalezen ook naar Spanje proberen te vluchten. Voor wie een beeld wil krijgen van de stad hier, kijk het programma eens met Katja Schuurman op http://www.llink.nl/Return-to-Sender.1561.0.html (selecteer in archief afl senegal). Ik heb het hier gekeken met een collega, die ook wel vond dat het een goed beeld gaf van het leven hier in Senegal. Het is wel shocking om overdag lekker op het strand te liggen hier als je weet dat elke nacht een flink aantal jongeren wacht op een bootje om de grote oversteek te maken naar Europa.
Goed, ik ga maar weer eens aan het werk hier, en hopen dat de stroom het een beetje vol houdt. De eerste twee stroomstoringen van de dag hebben we al weer gehad. Hee de groeten en sterkte met de koude herfst daar!
maandag 22 oktober 2007
Suikerfeest & straatkinderen
Ik zit intussen 3 weken in Dakar en begin me al aardig aan te passen aan de gewoontes hier. De eerste weken was even wennen, af en toe zat ik me stierlijk te vervelen, maar ik krijg steeds meer te doen, en dus wordt het leven hier steeds leuker.
Vorige week zaterdag was het hier Korité, oftewel Suikerfeest. Iedereen keert zijn portemonnee binnenstebuiten om een zo mooi mogelijk outfit te kopen, haren worden ingevlochten, en er is eten in overvloed. In Senegal is het grootste deel van de bevolking moslim, maar elke religie is geaccepteerd. Christenen worden uitgenodigd voor de islamitische feesten en de moslims komen bij de christenen Pasen vieren. Wij waren ook uitgenodigd voor het Suikerfeest, en ja hoor, ik moest er aan geloven, er werd een geel Afrikaans gewaad voor me uit de kast getrokken dat ik braaf heb aangetrokken. (zie foto's). Op het Suikerfeest aten we couscous met veel kip en kregen we zelfs een glaasje cola, wat hier echt een luxe is!
Op het werk heeft iedereen na de Ramadan ook weer wat meer energie om wat werk te verzetten. De activiteiten zijn weer begonnen, de meisjes zijn weer in hun naai-atelier te vinden, de jongens op de Koranschool. Ik loop op dit moment vooral mee, ik ga mee als collega’s bezoekjes brengen aan een Koranschool, aan een naai-atelier, en maandag ging ik mee naar Dakar, naar de Enfants en Rupture Familiale, de straatkinderen. Achter het luxe bankgebouw is een zandveld waar achterin 3 bomen staan. Onder die 3 bomen wonen zo’n 30 jongens, vanaf ongeveer 14 jaar. Ze slapen in een doos, gebruiken drugs, en stelen en bedelen om te overleven. Met Maxime en Modou, 2 mannelijke collega’s, ging ik mee om met de jongens te praten en voor wat ‘medische zorg’. De bedoeling is dat de jongens, als ze dat na veel praten willen, terug keren naar hun familie, worden opgevangen in een tehuis, of zelfs een opleiding gaan volgen. Ik heb als doktersassistente opgetreden, veel jongens hadden infecties, eentje had kiespijn, en 1 had een wel heel vreemde bobbel op zn schouder. Ik zei: jongen,wat is er met jou gebeurd?! “Mijn arm is gebroken, een bewaker heeft me geslagen met een ijzeren stok” zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was…
Het leven op straat is hard, en de jongens worden er ook hard van. Toch zijn het op hun manier ook lieve gasten die je graag een knuffel zou geven, maar dat schijnt dan weer niet zo verstandig te zijn. Ook niet om in je eentje het terrein op te gaan trouwens, tenzij je de raad van Modou opvolgt en een ijzeren onderbroek en bh aantrekt. O ja, en je mond afplakken, anders steken ze er een buisje in en word je gedrogeerd en ben je binnen een minuut buiten westen.
Maandag ga ik naar een gevangenis, daar schijnen ook nogal wat kinderen te zitten, die op straat zijn opgepakt omdat ze geen papieren hadden. We gaan muskietennetten brengen en met de kinderen praten. Om eventueel vrij te komen moeten ze eerst berecht worden, en daar zijn de ouders voor nodig, maar het probleem is dat kinderen vaak niet willen dat hun ouders weten dat ze in de bak zitten, dus zitten ze soms maanden in de cel.
In mijn vrije tijd ga ik naar het kerkkoor, waar ik met 5 andere Afrikaanse dames de altpartij zing. Iedereen zingt keihard en ik heb dus standaard keelpijn als we klaar zijn, maar het is wel de moeite waard. Verder hoop ik binnenkort naar het zwembad te kunnen, maar dat wordt op dit moment verbouwd. Zaterdag ben ik met Emilie, een Franse stagiaire, naar de markt geweest in Dakar, en daarna met wat van haar Afrikaanse matties naar het strand. In Dakar zijn we ook in een atelier geweest waar ze allerlei dingen maken van blikjes en bierdopjes, erg cool, wellicht dat ik te zijner tijd wat souvenirtjes ga scoren. Ik vermaak me dus wel, jullie ook?
Is er nog wat spannends in Nederland gebeurd? Al aan de surprises voor Sinterklaas begonnen? Groeten en Rollatorrrrrrr!
Vorige week zaterdag was het hier Korité, oftewel Suikerfeest. Iedereen keert zijn portemonnee binnenstebuiten om een zo mooi mogelijk outfit te kopen, haren worden ingevlochten, en er is eten in overvloed. In Senegal is het grootste deel van de bevolking moslim, maar elke religie is geaccepteerd. Christenen worden uitgenodigd voor de islamitische feesten en de moslims komen bij de christenen Pasen vieren. Wij waren ook uitgenodigd voor het Suikerfeest, en ja hoor, ik moest er aan geloven, er werd een geel Afrikaans gewaad voor me uit de kast getrokken dat ik braaf heb aangetrokken. (zie foto's). Op het Suikerfeest aten we couscous met veel kip en kregen we zelfs een glaasje cola, wat hier echt een luxe is!
Op het werk heeft iedereen na de Ramadan ook weer wat meer energie om wat werk te verzetten. De activiteiten zijn weer begonnen, de meisjes zijn weer in hun naai-atelier te vinden, de jongens op de Koranschool. Ik loop op dit moment vooral mee, ik ga mee als collega’s bezoekjes brengen aan een Koranschool, aan een naai-atelier, en maandag ging ik mee naar Dakar, naar de Enfants en Rupture Familiale, de straatkinderen. Achter het luxe bankgebouw is een zandveld waar achterin 3 bomen staan. Onder die 3 bomen wonen zo’n 30 jongens, vanaf ongeveer 14 jaar. Ze slapen in een doos, gebruiken drugs, en stelen en bedelen om te overleven. Met Maxime en Modou, 2 mannelijke collega’s, ging ik mee om met de jongens te praten en voor wat ‘medische zorg’. De bedoeling is dat de jongens, als ze dat na veel praten willen, terug keren naar hun familie, worden opgevangen in een tehuis, of zelfs een opleiding gaan volgen. Ik heb als doktersassistente opgetreden, veel jongens hadden infecties, eentje had kiespijn, en 1 had een wel heel vreemde bobbel op zn schouder. Ik zei: jongen,wat is er met jou gebeurd?! “Mijn arm is gebroken, een bewaker heeft me geslagen met een ijzeren stok” zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was…
Het leven op straat is hard, en de jongens worden er ook hard van. Toch zijn het op hun manier ook lieve gasten die je graag een knuffel zou geven, maar dat schijnt dan weer niet zo verstandig te zijn. Ook niet om in je eentje het terrein op te gaan trouwens, tenzij je de raad van Modou opvolgt en een ijzeren onderbroek en bh aantrekt. O ja, en je mond afplakken, anders steken ze er een buisje in en word je gedrogeerd en ben je binnen een minuut buiten westen.
Maandag ga ik naar een gevangenis, daar schijnen ook nogal wat kinderen te zitten, die op straat zijn opgepakt omdat ze geen papieren hadden. We gaan muskietennetten brengen en met de kinderen praten. Om eventueel vrij te komen moeten ze eerst berecht worden, en daar zijn de ouders voor nodig, maar het probleem is dat kinderen vaak niet willen dat hun ouders weten dat ze in de bak zitten, dus zitten ze soms maanden in de cel.
In mijn vrije tijd ga ik naar het kerkkoor, waar ik met 5 andere Afrikaanse dames de altpartij zing. Iedereen zingt keihard en ik heb dus standaard keelpijn als we klaar zijn, maar het is wel de moeite waard. Verder hoop ik binnenkort naar het zwembad te kunnen, maar dat wordt op dit moment verbouwd. Zaterdag ben ik met Emilie, een Franse stagiaire, naar de markt geweest in Dakar, en daarna met wat van haar Afrikaanse matties naar het strand. In Dakar zijn we ook in een atelier geweest waar ze allerlei dingen maken van blikjes en bierdopjes, erg cool, wellicht dat ik te zijner tijd wat souvenirtjes ga scoren. Ik vermaak me dus wel, jullie ook?
Is er nog wat spannends in Nederland gebeurd? Al aan de surprises voor Sinterklaas begonnen? Groeten en Rollatorrrrrrr!
maandag 8 oktober 2007
Het dagelijks leven in Dakar
Ik ben hier nu een weekje en begin me al behoorlijk thuis te voelen. Het is een dolle boel hier in Afrika. Ik zal jullie eens een beetje vertellen hoe het leven van alledag hier gaat. Allereerst maar eens in huis. Ik heb in totaal 5 huisgenoten, Esther, die werkt net als ik bij Enda, Eugenie, het zusje van Esther, is kapster, dan is er Jean-Jacques, het broertje van Esther van 25 jaar, student geografie die binnenkort aan zijn master hoopt te beginnen, Mireille, 26 jaar, huishoudelijke hulp, en dan Awa, die leert naaien, borduren enz., zij is de jongste, 20 jaar.
Mireille doet het meest in het huishouden, zij kookt ook, en doet mijn was en maakt af en toe mijn kamer schoon. Daarmee kan ze haar reiskosten naar school financieren. Koken gebeurt op een grote gaspit, we eten vaak rijst met vis, wel echt lekker! Als we thuis zijn doen we niet echt veel, eten, slapen, en kletsen, en op de mat liggen en grappen maken. We eten op een mat, met zn allen uit 1 schaal, ieder met zn vorkje. Overdag is iedereen weg, behalve Jean-Jacques, die zoals een echte student heel de dag lekker thuis loopt te chillen. Hij is ook altijd bereid met me mee te gaan als ik naar de bank moet, wc-papier ga kopen, naar de bakker ga, en naar het strand. De ghettoblaster met bijbehorende discolichten staat thuis altijd aan, als we zin hebben dansen we een beetje mee.
Dan iets over het werk, daar is het calvinistisch arbeidsethos ver te zoeken. Het is hier een grote familie, iedereen neemt de tijd om te kletsen met elkaar, ik heb niet echt het gevoel dat ik aan het werk ben. Af en toe gaan we ergens heen en doen we iets nuttigs. Maar het komt ook omdat het de eerste week was, vandaag gaan we een programma opstellen, zodat ik ook wat te doen heb. De rest heeft namelijk volgens mij wel veel te doen en ze werken ook wel hard. Ik heb vorige week een Koranschool bezocht, een daara. Moslimkinderen krijgen daar onderwijs in de koran en leren daarnaast ook Frans lezen en schrijven. Ze wonen daar ook en krijgen daar eten. Soms moeten ze de straat op om geld in te zamelen of eten, om te leren nederig te zijn. Er zijn ook Koranscholen waar de kinderen heel de dag moeten bedelen, waar de omstandigheden slecht zijn, en waar de eigenaar van de school het geld in eigen zak steekt. Daardoor hebben de scholen een slechte reputatie. Enda ondersteunt de onderwijzers financieel, en kijkt of de leefomstandigheden goed zijn voor de kinderen.
Vrijdag en zaterdag was ik bij een opleidingsdag in marketing, voor de meiden die leren naaien, borduren, enzovoorts. Ze leren hoe ze reclame moeten maken, hoe ze hun financiën bij kunnen houden, zodat ze hun eigen handeltje in kleding kunnen beginnen. Omdat de meeste niet goed zijn in Frans, werd de training vooral in het Wolof gegeven. Ik begin dat een beetje te leren, maar het is lastig!
Dit weekend ben ik in het ziekenhuis geweest, Eugenie was geopereerd aan haar maag. Heel anders dan ziekenhuizen in Nederland! Ik hoop dat ik gezond blijf hier J. Zondag ben ik bij de mis geweest, kanonnen wat kunnen die koortjes mooi zingen, zo fantastisch J En iedereen zingt heel hard en enthousiast mee. Na de mis ben ik met Jean-Jacques en een vriend van hem naar het strand gegaan, het water is echt superwarm, heeeeel fijn.. Wel een superharde stroming, dus je kan niet te diep de zee in. Ze hebben van die strohutjes gebouwd voor de blanken, zodat ze in de schaduw kunnen zitten, maar dat weiger ik natuurlijk, ik wil lekker bruin bakken. Ik heb tegen Jean-Jacques gezegd dat ik, als ik terug ga naar Nederland, net zo gebruind wil zijn als hem. Volgens hem kan ik maar beter uitkijken, hij zegt dat ik dan Nederland niet meer in kom.
Ik zal bij dit bericht nog wat fotootjes plaatsen, dan krijgen jullie er een beetje een beeld bij. Maar ik moet ze eerst nog even op de computer zetten. En ik groet jullie zoals ik ze dat hier ook heb geleerd: Laterrrr!
Mireille doet het meest in het huishouden, zij kookt ook, en doet mijn was en maakt af en toe mijn kamer schoon. Daarmee kan ze haar reiskosten naar school financieren. Koken gebeurt op een grote gaspit, we eten vaak rijst met vis, wel echt lekker! Als we thuis zijn doen we niet echt veel, eten, slapen, en kletsen, en op de mat liggen en grappen maken. We eten op een mat, met zn allen uit 1 schaal, ieder met zn vorkje. Overdag is iedereen weg, behalve Jean-Jacques, die zoals een echte student heel de dag lekker thuis loopt te chillen. Hij is ook altijd bereid met me mee te gaan als ik naar de bank moet, wc-papier ga kopen, naar de bakker ga, en naar het strand. De ghettoblaster met bijbehorende discolichten staat thuis altijd aan, als we zin hebben dansen we een beetje mee.
Dan iets over het werk, daar is het calvinistisch arbeidsethos ver te zoeken. Het is hier een grote familie, iedereen neemt de tijd om te kletsen met elkaar, ik heb niet echt het gevoel dat ik aan het werk ben. Af en toe gaan we ergens heen en doen we iets nuttigs. Maar het komt ook omdat het de eerste week was, vandaag gaan we een programma opstellen, zodat ik ook wat te doen heb. De rest heeft namelijk volgens mij wel veel te doen en ze werken ook wel hard. Ik heb vorige week een Koranschool bezocht, een daara. Moslimkinderen krijgen daar onderwijs in de koran en leren daarnaast ook Frans lezen en schrijven. Ze wonen daar ook en krijgen daar eten. Soms moeten ze de straat op om geld in te zamelen of eten, om te leren nederig te zijn. Er zijn ook Koranscholen waar de kinderen heel de dag moeten bedelen, waar de omstandigheden slecht zijn, en waar de eigenaar van de school het geld in eigen zak steekt. Daardoor hebben de scholen een slechte reputatie. Enda ondersteunt de onderwijzers financieel, en kijkt of de leefomstandigheden goed zijn voor de kinderen.
Vrijdag en zaterdag was ik bij een opleidingsdag in marketing, voor de meiden die leren naaien, borduren, enzovoorts. Ze leren hoe ze reclame moeten maken, hoe ze hun financiën bij kunnen houden, zodat ze hun eigen handeltje in kleding kunnen beginnen. Omdat de meeste niet goed zijn in Frans, werd de training vooral in het Wolof gegeven. Ik begin dat een beetje te leren, maar het is lastig!
Dit weekend ben ik in het ziekenhuis geweest, Eugenie was geopereerd aan haar maag. Heel anders dan ziekenhuizen in Nederland! Ik hoop dat ik gezond blijf hier J. Zondag ben ik bij de mis geweest, kanonnen wat kunnen die koortjes mooi zingen, zo fantastisch J En iedereen zingt heel hard en enthousiast mee. Na de mis ben ik met Jean-Jacques en een vriend van hem naar het strand gegaan, het water is echt superwarm, heeeeel fijn.. Wel een superharde stroming, dus je kan niet te diep de zee in. Ze hebben van die strohutjes gebouwd voor de blanken, zodat ze in de schaduw kunnen zitten, maar dat weiger ik natuurlijk, ik wil lekker bruin bakken. Ik heb tegen Jean-Jacques gezegd dat ik, als ik terug ga naar Nederland, net zo gebruind wil zijn als hem. Volgens hem kan ik maar beter uitkijken, hij zegt dat ik dan Nederland niet meer in kom.
Ik zal bij dit bericht nog wat fotootjes plaatsen, dan krijgen jullie er een beetje een beeld bij. Maar ik moet ze eerst nog even op de computer zetten. En ik groet jullie zoals ik ze dat hier ook heb geleerd: Laterrrr!
dinsdag 2 oktober 2007
Aankomst in Dakar
Gisteravond ben ik aangekomen in Dakar. De vlucht was niet bijster spannend, wel vlogen we over een hele grote zandbak, wat waarschijnlijk een woestijn was. In het vliegtuig konden we de goocheltrucs van hans kazan bewonderen en meedoen met de oefeningen van het vliegtuig in beweging door goed naar het schermpje te kijken. Bij aankomst in Dakar mocht ik in eerste instantie niet door de douane, ik moest een adres opgeven maar dat had ik niet... Nadat ik buiten Pierre Marie had gevonden en het adres had gekregen, kon ik weer naar binnen en kreeg ik mijn paspoort terug. Pierre Marie, mijn begeleider hier, heeft me naar het appartement gebracht waar ik de komende 6 maanden woon. We hebben een hurktoilet en een douche, hoewel er af en toe een coupure is, dan moet je het met een teil water doen, zoals vanmorgen. Mijn huisgenoten zijn schatjes, ik heb ze al een beetje gesproken, maar verder heb ik vooral mijn best gedaan te slapen, hoewel dat niet zo makkelijk was. Heel de nacht door maakt iedereen herrie op straat, en om 5 uur s morgens schalt de uitnodiging voor het ochtendgebed van de moskee door de buurt. Ik ga het maar gebruiken als snoozefunctie, bij de 1e oproep me nog eens lekker omdraaien en na nog wat oproepen uit bed... De mensen bij Enda zijn ook lief, ik zit er nu ook, ze gaan me vanaf morgen een beetje wegwijs maken. Verder kan ik hier gewoon internetten en op zijn afrikaans mijn werktijden bepalen. De indruk van de stad tot nu toe is vooral veel mensen op straat, veel zand, veel geiten en halve huizen. Het gaat nog allemaal een beetje als een waas aan me voorbij op dit moment. Nog bedankt voor jullie kaartjes, berichtjes, enzo.
Ik zal binnenkort eens wat foto s maken en die er op zetten, groeten vanuit een warm klam senegal!
Ik zal binnenkort eens wat foto s maken en die er op zetten, groeten vanuit een warm klam senegal!
dinsdag 25 september 2007
Genieten van het schrale weer...
Nog een paar daagjes, dan stap ik in het vliegtuig.. Het gaat nu echt gebeuren, hoewel ik het nog steeds niet echt besef volgens mij. Ik loop wel een beetje half melancholisch naar de boodschappen te staren in de Appie, maar dat doe ik altijd als ik brak ben. Het lukt me ook niet echt om te genieten van een dag regen omdat ik straks geen druppel meer zie, en ik heb alle neigingen om 10 pakken stroopwafels en 30 zakken drop te kopen nog steeds kunnen onderdrukken.
1 oktober vlieg ik, en 1 oktober hoop ik dan ook meteen aan te komen in Dakar, Senegal. Ik ga stage lopen bij een ontwikkelingsorganisatie (Enda), een partner van CNV jongeren hier in Nederland. Samen met Senegalese jongerenwerkers ga ik activiteiten van de AEJT's (Association des Enfants et Jeunes Travailleurs) ondersteunen. De AEJT ondersteunt kinderarbeiders en ex-kinderarbeiders met scholing en voorlichting. Verder hoop ik, in de 6 maanden dat ik er zit, af en toe eens iets aan mijn scriptie te kunnen doen.
Ik ga bij 'locals' intrekken, ik krijg 5 senegalese huisgenoten. Ik ben heel benieuwd maar heb vooral veel zin ze te ontmoeten. Maar eerst nog een doldwaas afscheidsfeestje hier aanstaande vrijdag!
1 oktober vlieg ik, en 1 oktober hoop ik dan ook meteen aan te komen in Dakar, Senegal. Ik ga stage lopen bij een ontwikkelingsorganisatie (Enda), een partner van CNV jongeren hier in Nederland. Samen met Senegalese jongerenwerkers ga ik activiteiten van de AEJT's (Association des Enfants et Jeunes Travailleurs) ondersteunen. De AEJT ondersteunt kinderarbeiders en ex-kinderarbeiders met scholing en voorlichting. Verder hoop ik, in de 6 maanden dat ik er zit, af en toe eens iets aan mijn scriptie te kunnen doen.
Ik ga bij 'locals' intrekken, ik krijg 5 senegalese huisgenoten. Ik ben heel benieuwd maar heb vooral veel zin ze te ontmoeten. Maar eerst nog een doldwaas afscheidsfeestje hier aanstaande vrijdag!
Abonneren op:
Posts (Atom)
