Hallo! Nog 3 weken, dan ben ik weer in Nederland… Ik heb mijn ticket omgezet, 23 februari land ik, om dezelfde middag nog een kroket te eten. Of frikandel speciaal, die keuze blijft toch altijd lastig… Ik heb hier inmiddels iedereen op de hoogte gesteld van mijn vervroegd vertrek en ben al woest aan het shoppen geslagen om souvenirtjes te scoren.
De afgelopen tijd ben ik in Saint Louis geweest, een stad op een eiland in het noorden van Senegal, om de reis voor te bereiden die ik aan het organiseren was. Hotelletjes checken, strand inspecteren, bij de VVV binnenwandelen… En natuurlijk even kijken of je goed kunt shoppen op de markt. Het is echt een mooie stad en heel rustig, weinig verkeer en een beetje mediterrane sferen. Na Saint Louis was Fatick aan de beurt, waar ik ook de boel heb verkend en logeerde bij een meisje die lid is van de beweging van kinderarbeiders en werkende jongeren hier. Ze woont op een soort compound met de hele family, ik denk zo’n 40 man die daar allemaal hun hutje hebben. Errug primitief maar dan wel weer een tv, zodat we konden zien hoe ‘les lions’, oftewel het senegalese voetbalteam flink in de pan werd gehakt. Die gasten zijn echt niks vergeleken bij ‘onze jongens’.
Terug van mijn uitstapjes heb ik alle informatie voor de te organiseren reis eens op een rijtje gezet, en een optelsommetje gemaakt van de kosten in Excel, jaja. Maar omdat het ticket nogal aan de prijs is rond die tijd (zo’n 1200 euro!) zouden de kosten van de reis zo hoog worden dat ik denk dat er niemand meer mee wil. Dus na wat overleg met collega’s is ook dit project afgeblazen en zit ik nu nog een beetje mn tijd uit en geniet ik van het relaxte Afrikaanse ritme. Beetje voetbal kijken, nog af en toe een interview voor mijn scriptie, af en toe een lesje Senegalees koken… Ik kom de tijd prima door.
Zaterdag hadden we een doopfeest van het mannetje dat een keer op een foto op mn rug zat. De mis hebben we gemist, maar dat was niet zo’n ramp, want het was toch de hele dag feest. S middags at iedereen daar, er was drinken in overvloed, een grote muziekinstallatie gehuurd, een cameraman die de hele dag liep te filmen, kortom, de komende 5 maanden eet die familie alleen nog maar witte rijst omdat ze zich flink in de schulden hebben gestoken. Maar goed er werd dus flink gedanst en na wat mannen geweigerd te hebben, heb ik uiteindelijk ook maar een poging gedaan, met als gevolg dat de betreffende kerel de hele avond niet meer uit mn buurt te slaan was. Het was er zo eentje met opmerkingen als: o je bent zeker model (waarop ik hem heel hard heb uitgelachen), ik ben jaloers op je vriend, en als je dan bezet bent, kan je niet een vriendin voor me regelen? Daarna begon hij een discussie over katholieken en protestanten en smeet hij me allerlei Bijbelteksten om de oren. Uiteindelijk verloste een vrouw me van zijn gezelschap, zíjn vrouw , bleek achteraf. Mijn beeld van de Senegalese mannen wordt er niet echt beter op... De volgende dag ging ik naar de pinautomaat waar een bewaker voor staat, kom ik het pinhokje uit, staat hij klaar met een pen en papiertje: ‘mag ik je nummer?’ Waarop ik maar weer met een vriendelijk glimlach zei dat het me vreselijk spijt maar dat ik helaas mijn nummer niet uit mijn hoofd ken…
Dat zijn dan weer de dingen die ik absoluut níet ga missen als ik terug ben in Nederland… Ik ga nog even aan het ‘werk’. Fijne vakantie voor iedereen die dat heeft en tot snel!
maandag 4 februari 2008
donderdag 10 januari 2008
Vive les vacances!
Het is al weer bijna een maand geleden dat ik een update heb geplaatst. Tijd dus voor een nieuw verhaaltje! Zoals jullie wel weten is Wouter langs geweest om Senegal te ontdekken, en natuurlijk om mij weer eens te zien. We hebben flink gechillt en flink rondgetoerd. Allereerst naar een dorpje aan de kust, waar een eilandje tegenover ligt, gebouwd op schelpen. Daarna hebben we een busje gepakt en daarna een auto richting de Casamance, een regio in het zuiden. Omdat het vlak voor tabaski was, het schapenslachtfeest, reisden we met een schaap op het dak, die af en toe zijn behoeftes deed omdat hij een beetje gespannen was. Het drupte op de schouder van de man voorin, wij zaten gelukkig aan de goede kant. Zo’n autoreis is een heel avontuur, je zit in een Peugeot met één chauffeur en 7 passagiers. Met een beetje pech zit je naar een stinkende dikkerd, en dat voor minstens 4 uur lang.
In de Casamance hebben we allerlei dorpjes bezocht. We hebben 3 uur door de mangrove gevaren om bij ons kampement aan te komen, we hebben gezien hoe de palmwijn uit de boom wordt gehaald bij de vader van een collega, we hebben potten gebakken met een nicht van Esther, en we hebben gemountainbiket. We hadden 2 mountainbikes gehuurd, en zijn een end gaan fietsen, want daar zijn die dingen voor bedoeld. Onderweg fietste ik rakelings langs een groene mamba, volgens ‘trouw animal planet aanhanger’-Wouter één van de giftigste slangen ter wereld. Als hij je bijt ben je binnen een paar minuten dood. Gelukkig beet hij me niet en konden we dus verder fietsen naar een dorpje waar we wat hebben uitgerust en werden uitgenodigd om een stukje van het geslachte schaap te proeven.
Daarna zijn we naar Cap Skirring gegaan, de plaats waar ook club med gevestigd is, maar waar wij gezelli in een kampement hebben gebivakkeerd. Tenminste, het was gezellig tot we heisa kregen met een restauranteigenaar die ons 3 uur op ons eten liet wachten en daarna zei dat hij ons geit zou serveren in plaats van gamba’s. We zijn toen maar eens opgestapt, vooral omdat we ons afvroegen of hij überhaupt iets aan het klaarmaken was. (het was niet echt een officieel restaurant, meer een boomhut met een hutje ernaast, beheerd door een stel blowende kerels die normaal blanke vrouwen van 50 versieren voor het geld.) Toen we wegliepen kwam hij achter ons aan om verhaal te halen. Aangezien hij er nogal gespierd en agressief uitzag heeft Wouter hem wat geld toegestopt, waarna we met lege maag maar naar een ander restaurantje zijn gegaan, en daar het verhaal hebben verteld. Helaas bleek die knakker daar een vriend van de boomhutboys, waardoor de boomhutkerel de volgende dag ons kwam opzoeken op het strand om ons uit te schelden voor varken, hond, stront en nog wat zaken. Na een kwartier lang braaf ja en amen tegen die knakker te zeggen hebben we onze spullen maar gepakt en zijn we naar een andere stad, Ziguinchor gegaan, omdat hij ons de volgende keer dat we ons op het strand zouden vertonen, zeker in elkaar zou timmeren.
In Ziguinchor hebben we een lekker luxe hotel gepakt met zwembad om onze dag goed te maken. Na nog een bezoek aan de ouders van Esther met kerst zijn we naar Dakar teruggegaan, alwaar we de 27ste pa en ma en Gerlinde welkom hebben geheten. Die kregen meteen een vuurdoop bij het vliegveld doordat er tientallen kerels achter ons aanliepen die ons allemaal een taxi wilden aansmeren. We zijn flink afgezet door de taximan maar konden daarna in het huis wat pa en ma hadden gehuurd genieten van ons welverdiende biertje. Op pad gaan met 5 blanken bleek niet al te makkelijk. Gelukkig hebben we wel lekker kunnen chillen op het strand en we zijn in een wildpark geweest waar we op 5 meter van 2 neushoorns hebben gestaan, giraffes en krokodillen gezien, en allerlei ander exclusief gedierte. Met oud en nieuw hadden we strijkers en romeinse kaarsen, anders vuurwerk was er niet. We hebben ook nog wat strijkers uitgedeeld aan de kindertjes uit de buurt, heel pedagogisch.
Op 4 januari moest iedereen weer terug naar Nederland en bleef ik alleen achter. Weer terug aan de arbeid na een lange vakantie. Ik heb weer eens een nieuw project gelanceerd, en deze lijkt te werken. Samen met de kind- en jongerenarbeiders ga ik een reis door Senegal voor een groep van 10 Nederlanders organiseren. Wouter en ik gaan mee als reisleiders. Een deel van het geld van de reis gaat naar projecten van de kind- en jongerenarbeiders. De komende tijd ga ik dus wat steden langs om in elke stad met 2 jongerenarbeiders het reisprogramma voor die stad te plannen. Ik ben dus flink bezig op het moment, en dat is wel lekker, dan gaat de tijd wat sneller. Omdat er ook wat voorbereidingen voor de reis in Nederland moeten worden getroffen kom ik misschien iets eerder terug, maar dat moet ik hier eerst nog bespreken. Goed, ik ga jullie weer groeten, tot de volgende keer maar weer!
In de Casamance hebben we allerlei dorpjes bezocht. We hebben 3 uur door de mangrove gevaren om bij ons kampement aan te komen, we hebben gezien hoe de palmwijn uit de boom wordt gehaald bij de vader van een collega, we hebben potten gebakken met een nicht van Esther, en we hebben gemountainbiket. We hadden 2 mountainbikes gehuurd, en zijn een end gaan fietsen, want daar zijn die dingen voor bedoeld. Onderweg fietste ik rakelings langs een groene mamba, volgens ‘trouw animal planet aanhanger’-Wouter één van de giftigste slangen ter wereld. Als hij je bijt ben je binnen een paar minuten dood. Gelukkig beet hij me niet en konden we dus verder fietsen naar een dorpje waar we wat hebben uitgerust en werden uitgenodigd om een stukje van het geslachte schaap te proeven.
Daarna zijn we naar Cap Skirring gegaan, de plaats waar ook club med gevestigd is, maar waar wij gezelli in een kampement hebben gebivakkeerd. Tenminste, het was gezellig tot we heisa kregen met een restauranteigenaar die ons 3 uur op ons eten liet wachten en daarna zei dat hij ons geit zou serveren in plaats van gamba’s. We zijn toen maar eens opgestapt, vooral omdat we ons afvroegen of hij überhaupt iets aan het klaarmaken was. (het was niet echt een officieel restaurant, meer een boomhut met een hutje ernaast, beheerd door een stel blowende kerels die normaal blanke vrouwen van 50 versieren voor het geld.) Toen we wegliepen kwam hij achter ons aan om verhaal te halen. Aangezien hij er nogal gespierd en agressief uitzag heeft Wouter hem wat geld toegestopt, waarna we met lege maag maar naar een ander restaurantje zijn gegaan, en daar het verhaal hebben verteld. Helaas bleek die knakker daar een vriend van de boomhutboys, waardoor de boomhutkerel de volgende dag ons kwam opzoeken op het strand om ons uit te schelden voor varken, hond, stront en nog wat zaken. Na een kwartier lang braaf ja en amen tegen die knakker te zeggen hebben we onze spullen maar gepakt en zijn we naar een andere stad, Ziguinchor gegaan, omdat hij ons de volgende keer dat we ons op het strand zouden vertonen, zeker in elkaar zou timmeren.
In Ziguinchor hebben we een lekker luxe hotel gepakt met zwembad om onze dag goed te maken. Na nog een bezoek aan de ouders van Esther met kerst zijn we naar Dakar teruggegaan, alwaar we de 27ste pa en ma en Gerlinde welkom hebben geheten. Die kregen meteen een vuurdoop bij het vliegveld doordat er tientallen kerels achter ons aanliepen die ons allemaal een taxi wilden aansmeren. We zijn flink afgezet door de taximan maar konden daarna in het huis wat pa en ma hadden gehuurd genieten van ons welverdiende biertje. Op pad gaan met 5 blanken bleek niet al te makkelijk. Gelukkig hebben we wel lekker kunnen chillen op het strand en we zijn in een wildpark geweest waar we op 5 meter van 2 neushoorns hebben gestaan, giraffes en krokodillen gezien, en allerlei ander exclusief gedierte. Met oud en nieuw hadden we strijkers en romeinse kaarsen, anders vuurwerk was er niet. We hebben ook nog wat strijkers uitgedeeld aan de kindertjes uit de buurt, heel pedagogisch.
Op 4 januari moest iedereen weer terug naar Nederland en bleef ik alleen achter. Weer terug aan de arbeid na een lange vakantie. Ik heb weer eens een nieuw project gelanceerd, en deze lijkt te werken. Samen met de kind- en jongerenarbeiders ga ik een reis door Senegal voor een groep van 10 Nederlanders organiseren. Wouter en ik gaan mee als reisleiders. Een deel van het geld van de reis gaat naar projecten van de kind- en jongerenarbeiders. De komende tijd ga ik dus wat steden langs om in elke stad met 2 jongerenarbeiders het reisprogramma voor die stad te plannen. Ik ben dus flink bezig op het moment, en dat is wel lekker, dan gaat de tijd wat sneller. Omdat er ook wat voorbereidingen voor de reis in Nederland moeten worden getroffen kom ik misschien iets eerder terug, maar dat moet ik hier eerst nog bespreken. Goed, ik ga jullie weer groeten, tot de volgende keer maar weer!
Abonneren op:
Posts (Atom)
