Nog 3 weekjes!

Hallo! Nog 3 weken, dan ben ik weer in Nederland… Ik heb mijn ticket omgezet, 23 februari land ik, om dezelfde middag nog een kroket te eten. Of frikandel speciaal, die keuze blijft toch altijd lastig… Ik heb hier inmiddels iedereen op de hoogte gesteld van mijn vervroegd vertrek en ben al woest aan het shoppen geslagen om souvenirtjes te scoren.

De afgelopen tijd ben ik in Saint Louis geweest, een stad op een eiland in het noorden van Senegal, om de reis voor te bereiden die ik aan het organiseren was. Hotelletjes checken, strand inspecteren, bij de VVV binnenwandelen… En natuurlijk even kijken of je goed kunt shoppen op de markt. Het is echt een mooie stad en heel rustig, weinig verkeer en een beetje mediterrane sferen. Na Saint Louis was Fatick aan de beurt, waar ik ook de boel heb verkend en logeerde bij een meisje die lid is van de beweging van kinderarbeiders en werkende jongeren hier. Ze woont op een soort compound met de hele family, ik denk zo’n 40 man die daar allemaal hun hutje hebben. Errug primitief maar dan wel weer een tv, zodat we konden zien hoe ‘les lions’, oftewel het senegalese voetbalteam flink in de pan werd gehakt. Die gasten zijn echt niks vergeleken bij ‘onze jongens’.
Terug van mijn uitstapjes heb ik alle informatie voor de te organiseren reis eens op een rijtje gezet, en een optelsommetje gemaakt van de kosten in Excel, jaja. Maar omdat het ticket nogal aan de prijs is rond die tijd (zo’n 1200 euro!) zouden de kosten van de reis zo hoog worden dat ik denk dat er niemand meer mee wil. Dus na wat overleg met collega’s is ook dit project afgeblazen en zit ik nu nog een beetje mn tijd uit en geniet ik van het relaxte Afrikaanse ritme. Beetje voetbal kijken, nog af en toe een interview voor mijn scriptie, af en toe een lesje Senegalees koken… Ik kom de tijd prima door.

Zaterdag hadden we een doopfeest van het mannetje dat een keer op een foto op mn rug zat. De mis hebben we gemist, maar dat was niet zo’n ramp, want het was toch de hele dag feest. S middags at iedereen daar, er was drinken in overvloed, een grote muziekinstallatie gehuurd, een cameraman die de hele dag liep te filmen, kortom, de komende 5 maanden eet die familie alleen nog maar witte rijst omdat ze zich flink in de schulden hebben gestoken. Maar goed er werd dus flink gedanst en na wat mannen geweigerd te hebben, heb ik uiteindelijk ook maar een poging gedaan, met als gevolg dat de betreffende kerel de hele avond niet meer uit mn buurt te slaan was. Het was er zo eentje met opmerkingen als: o je bent zeker model (waarop ik hem heel hard heb uitgelachen), ik ben jaloers op je vriend, en als je dan bezet bent, kan je niet een vriendin voor me regelen? Daarna begon hij een discussie over katholieken en protestanten en smeet hij me allerlei Bijbelteksten om de oren. Uiteindelijk verloste een vrouw me van zijn gezelschap, zíjn vrouw , bleek achteraf. Mijn beeld van de Senegalese mannen wordt er niet echt beter op... De volgende dag ging ik naar de pinautomaat waar een bewaker voor staat, kom ik het pinhokje uit, staat hij klaar met een pen en papiertje: ‘mag ik je nummer?’ Waarop ik maar weer met een vriendelijk glimlach zei dat het me vreselijk spijt maar dat ik helaas mijn nummer niet uit mijn hoofd ken…

Dat zijn dan weer de dingen die ik absoluut níet ga missen als ik terug ben in Nederland… Ik ga nog even aan het ‘werk’. Fijne vakantie voor iedereen die dat heeft en tot snel!