Suikerfeest & straatkinderen

Ik zit intussen 3 weken in Dakar en begin me al aardig aan te passen aan de gewoontes hier. De eerste weken was even wennen, af en toe zat ik me stierlijk te vervelen, maar ik krijg steeds meer te doen, en dus wordt het leven hier steeds leuker.
Vorige week zaterdag was het hier Korité, oftewel Suikerfeest. Iedereen keert zijn portemonnee binnenstebuiten om een zo mooi mogelijk outfit te kopen, haren worden ingevlochten, en er is eten in overvloed. In Senegal is het grootste deel van de bevolking moslim, maar elke religie is geaccepteerd. Christenen worden uitgenodigd voor de islamitische feesten en de moslims komen bij de christenen Pasen vieren. Wij waren ook uitgenodigd voor het Suikerfeest, en ja hoor, ik moest er aan geloven, er werd een geel Afrikaans gewaad voor me uit de kast getrokken dat ik braaf heb aangetrokken. (zie foto's). Op het Suikerfeest aten we couscous met veel kip en kregen we zelfs een glaasje cola, wat hier echt een luxe is!
Op het werk heeft iedereen na de Ramadan ook weer wat meer energie om wat werk te verzetten. De activiteiten zijn weer begonnen, de meisjes zijn weer in hun naai-atelier te vinden, de jongens op de Koranschool. Ik loop op dit moment vooral mee, ik ga mee als collega’s bezoekjes brengen aan een Koranschool, aan een naai-atelier, en maandag ging ik mee naar Dakar, naar de Enfants en Rupture Familiale, de straatkinderen. Achter het luxe bankgebouw is een zandveld waar achterin 3 bomen staan. Onder die 3 bomen wonen zo’n 30 jongens, vanaf ongeveer 14 jaar. Ze slapen in een doos, gebruiken drugs, en stelen en bedelen om te overleven. Met Maxime en Modou, 2 mannelijke collega’s, ging ik mee om met de jongens te praten en voor wat ‘medische zorg’. De bedoeling is dat de jongens, als ze dat na veel praten willen, terug keren naar hun familie, worden opgevangen in een tehuis, of zelfs een opleiding gaan volgen. Ik heb als doktersassistente opgetreden, veel jongens hadden infecties, eentje had kiespijn, en 1 had een wel heel vreemde bobbel op zn schouder. Ik zei: jongen,wat is er met jou gebeurd?! “Mijn arm is gebroken, een bewaker heeft me geslagen met een ijzeren stok” zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was…
Het leven op straat is hard, en de jongens worden er ook hard van. Toch zijn het op hun manier ook lieve gasten die je graag een knuffel zou geven, maar dat schijnt dan weer niet zo verstandig te zijn. Ook niet om in je eentje het terrein op te gaan trouwens, tenzij je de raad van Modou opvolgt en een ijzeren onderbroek en bh aantrekt. O ja, en je mond afplakken, anders steken ze er een buisje in en word je gedrogeerd en ben je binnen een minuut buiten westen.
Maandag ga ik naar een gevangenis, daar schijnen ook nogal wat kinderen te zitten, die op straat zijn opgepakt omdat ze geen papieren hadden. We gaan muskietennetten brengen en met de kinderen praten. Om eventueel vrij te komen moeten ze eerst berecht worden, en daar zijn de ouders voor nodig, maar het probleem is dat kinderen vaak niet willen dat hun ouders weten dat ze in de bak zitten, dus zitten ze soms maanden in de cel.
In mijn vrije tijd ga ik naar het kerkkoor, waar ik met 5 andere Afrikaanse dames de altpartij zing. Iedereen zingt keihard en ik heb dus standaard keelpijn als we klaar zijn, maar het is wel de moeite waard. Verder hoop ik binnenkort naar het zwembad te kunnen, maar dat wordt op dit moment verbouwd. Zaterdag ben ik met Emilie, een Franse stagiaire, naar de markt geweest in Dakar, en daarna met wat van haar Afrikaanse matties naar het strand. In Dakar zijn we ook in een atelier geweest waar ze allerlei dingen maken van blikjes en bierdopjes, erg cool, wellicht dat ik te zijner tijd wat souvenirtjes ga scoren. Ik vermaak me dus wel, jullie ook?
Is er nog wat spannends in Nederland gebeurd? Al aan de surprises voor Sinterklaas begonnen? Groeten en Rollatorrrrrrr!

Het dagelijks leven in Dakar

Ik ben hier nu een weekje en begin me al behoorlijk thuis te voelen. Het is een dolle boel hier in Afrika. Ik zal jullie eens een beetje vertellen hoe het leven van alledag hier gaat. Allereerst maar eens in huis. Ik heb in totaal 5 huisgenoten, Esther, die werkt net als ik bij Enda, Eugenie, het zusje van Esther, is kapster, dan is er Jean-Jacques, het broertje van Esther van 25 jaar, student geografie die binnenkort aan zijn master hoopt te beginnen, Mireille, 26 jaar, huishoudelijke hulp, en dan Awa, die leert naaien, borduren enz., zij is de jongste, 20 jaar.
Mireille doet het meest in het huishouden, zij kookt ook, en doet mijn was en maakt af en toe mijn kamer schoon. Daarmee kan ze haar reiskosten naar school financieren. Koken gebeurt op een grote gaspit, we eten vaak rijst met vis, wel echt lekker! Als we thuis zijn doen we niet echt veel, eten, slapen, en kletsen, en op de mat liggen en grappen maken. We eten op een mat, met zn allen uit 1 schaal, ieder met zn vorkje. Overdag is iedereen weg, behalve Jean-Jacques, die zoals een echte student heel de dag lekker thuis loopt te chillen. Hij is ook altijd bereid met me mee te gaan als ik naar de bank moet, wc-papier ga kopen, naar de bakker ga, en naar het strand. De ghettoblaster met bijbehorende discolichten staat thuis altijd aan, als we zin hebben dansen we een beetje mee.
Dan iets over het werk, daar is het calvinistisch arbeidsethos ver te zoeken. Het is hier een grote familie, iedereen neemt de tijd om te kletsen met elkaar, ik heb niet echt het gevoel dat ik aan het werk ben. Af en toe gaan we ergens heen en doen we iets nuttigs. Maar het komt ook omdat het de eerste week was, vandaag gaan we een programma opstellen, zodat ik ook wat te doen heb. De rest heeft namelijk volgens mij wel veel te doen en ze werken ook wel hard. Ik heb vorige week een Koranschool bezocht, een daara. Moslimkinderen krijgen daar onderwijs in de koran en leren daarnaast ook Frans lezen en schrijven. Ze wonen daar ook en krijgen daar eten. Soms moeten ze de straat op om geld in te zamelen of eten, om te leren nederig te zijn. Er zijn ook Koranscholen waar de kinderen heel de dag moeten bedelen, waar de omstandigheden slecht zijn, en waar de eigenaar van de school het geld in eigen zak steekt. Daardoor hebben de scholen een slechte reputatie. Enda ondersteunt de onderwijzers financieel, en kijkt of de leefomstandigheden goed zijn voor de kinderen.
Vrijdag en zaterdag was ik bij een opleidingsdag in marketing, voor de meiden die leren naaien, borduren, enzovoorts. Ze leren hoe ze reclame moeten maken, hoe ze hun financiën bij kunnen houden, zodat ze hun eigen handeltje in kleding kunnen beginnen. Omdat de meeste niet goed zijn in Frans, werd de training vooral in het Wolof gegeven. Ik begin dat een beetje te leren, maar het is lastig!
Dit weekend ben ik in het ziekenhuis geweest, Eugenie was geopereerd aan haar maag. Heel anders dan ziekenhuizen in Nederland! Ik hoop dat ik gezond blijf hier J. Zondag ben ik bij de mis geweest, kanonnen wat kunnen die koortjes mooi zingen, zo fantastisch J En iedereen zingt heel hard en enthousiast mee. Na de mis ben ik met Jean-Jacques en een vriend van hem naar het strand gegaan, het water is echt superwarm, heeeeel fijn.. Wel een superharde stroming, dus je kan niet te diep de zee in. Ze hebben van die strohutjes gebouwd voor de blanken, zodat ze in de schaduw kunnen zitten, maar dat weiger ik natuurlijk, ik wil lekker bruin bakken. Ik heb tegen Jean-Jacques gezegd dat ik, als ik terug ga naar Nederland, net zo gebruind wil zijn als hem. Volgens hem kan ik maar beter uitkijken, hij zegt dat ik dan Nederland niet meer in kom.
Ik zal bij dit bericht nog wat fotootjes plaatsen, dan krijgen jullie er een beetje een beeld bij. Maar ik moet ze eerst nog even op de computer zetten. En ik groet jullie zoals ik ze dat hier ook heb geleerd: Laterrrr!

Aankomst in Dakar

Gisteravond ben ik aangekomen in Dakar. De vlucht was niet bijster spannend, wel vlogen we over een hele grote zandbak, wat waarschijnlijk een woestijn was. In het vliegtuig konden we de goocheltrucs van hans kazan bewonderen en meedoen met de oefeningen van het vliegtuig in beweging door goed naar het schermpje te kijken. Bij aankomst in Dakar mocht ik in eerste instantie niet door de douane, ik moest een adres opgeven maar dat had ik niet... Nadat ik buiten Pierre Marie had gevonden en het adres had gekregen, kon ik weer naar binnen en kreeg ik mijn paspoort terug. Pierre Marie, mijn begeleider hier, heeft me naar het appartement gebracht waar ik de komende 6 maanden woon. We hebben een hurktoilet en een douche, hoewel er af en toe een coupure is, dan moet je het met een teil water doen, zoals vanmorgen. Mijn huisgenoten zijn schatjes, ik heb ze al een beetje gesproken, maar verder heb ik vooral mijn best gedaan te slapen, hoewel dat niet zo makkelijk was. Heel de nacht door maakt iedereen herrie op straat, en om 5 uur s morgens schalt de uitnodiging voor het ochtendgebed van de moskee door de buurt. Ik ga het maar gebruiken als snoozefunctie, bij de 1e oproep me nog eens lekker omdraaien en na nog wat oproepen uit bed... De mensen bij Enda zijn ook lief, ik zit er nu ook, ze gaan me vanaf morgen een beetje wegwijs maken. Verder kan ik hier gewoon internetten en op zijn afrikaans mijn werktijden bepalen. De indruk van de stad tot nu toe is vooral veel mensen op straat, veel zand, veel geiten en halve huizen. Het gaat nog allemaal een beetje als een waas aan me voorbij op dit moment. Nog bedankt voor jullie kaartjes, berichtjes, enzo.
Ik zal binnenkort eens wat foto s maken en die er op zetten, groeten vanuit een warm klam senegal!